شمس الدین محمد شیرازی متخلص به حافظ و ملقب به لسان الغیب، یکی از پر رمز و رازترین شاعران جهان است.

از مسائلى که در شعر حافظ مطرح شده، غیبت امام عصر (عج) است. به طور مثال در غزل شماره ۲۵۴ اینگونه آمده است:

دیگر ز شاخ سرو سهى بلبل صبور

گلبانگ زد که چشم بد از روى گل به دور

اى گل به شکر آنکه تویى پادشاه حسن

با بلبلان بیدل شیدا مکن غرور

از دست غیبت تو شکایت نمى کنم

تا نیست غیبتى نبود لذت حضور

گر دیگران به عیش و طرب خرم اند و شاد

ما را غم نگار بود مایه سرور

حافظ شکایت از «غم هجران» چه مى کنى

در هجر وصل باشد و در ظلمت است نور

گرچه در اشعار فوق اظهار مى دارد که از غیبت شکایت نمى کنم، ولى گاه آتش سوزان هجر و دورى آنچنان در وجودش شعله ور مى شود که به ناچار غیبت و هجران یار را به زبان مى آورد و اظهار مى کند که به هر وسیله و به صد جادو از خدا مى خواهیم که دوران غیبت او را به سر آورد و ظهور او نزدیک گردد.

اى غایب از نظر به خدا مى سپارمت

جانم بسوختى و به جان دوست دارمت

تا دامن کفن نکشم زیر پاى خاک

باور مکن که دست زدامن بدارمت